Δικαιώνω την ύπαρξή μου

Μουσείο Μπενάκη
Αθήνα,2016
Κλείτορας
Στα πλαίσια του προγράμματος “AS ONE”,
Παραγωγή ΝΕΟΝ + ΜΑI.

Η τέχνη της performance αποτελεί βασικό κομμάτι του σύγχρονου πολιτισμού και το Marina Abramovic Institute (MAI) μεταφέρει την «κληρονομιά» της σπουδαιότερης εκπροσώπου της, Marina Abramovic. Προάγοντας και αναδεικνύοντας συνεργασίες και νέους καλλιτέχνες. Μέσω του προγράμματος As One, ένα από τα μεγαλύτερα προγράμματα αφιερωμένα στην performance στην Ευρώπη, το οποίο δημιουργήθηκε και υλοποιείται από δύο οργανισμούς. Το Marina Abramovic Institute (MAI) και τον Πολιτιστικό και Αναπτυξιακό Οργανισμό (ΝΕΟΝ), όπου μοιράζονται το ίδιο όραμα. Να προάγουν την τέχνη της performance και να συμβάλλουν στην εξοικείωση και την εκπαίδευση όσο το δυνατόν ευρύτερου κοινού, με αυτή τη μορφή σύγχρονης τέχνης.

Τίτλος – Δικαιώνω την ύπαρξή μου, 5 – 10 Απριλίου, 50 ώρες.
Είμαι πολύ χαρούμενος με το ότι με επέλεξαν να πάρω μέρος στο AS ONE. Παρακολουθώ πολλά χρόνια τη δουλειά της Μαρίνας Αμπράμοβιτς και αγαπώ τόσο την ίδια, όσο και αυτά που μας δίδαξε μέσα από τις περφόρμανς της.
Τα ίδια συναισθήματα που νιώθω όταν ζωγραφίζω με έντονα χρώματα και πολύ περισσότερα ακόμα ένιωσα όταν συνάντησα τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς.
Ο τίτλος του έργου μου «Δικαιώνω την ύπαρξή μου», έχει να κάνει με βίαιες κινήσεις και υπάρχει ανάγκη για επαφή με όγκους κομμένων δέντρων, όπου για 50 ώρες μοναξιάς και εσωτερικής αναζήτησης, ο χρόνος χάνεται, κάθομαι και γυρεύω πολλά πράγματα που δεν έχουν προτεραιότητα.
Η μοναξιά με οδήγησε σε μια επαναληπτική διαδικασία όπου μετασχημάτισα και έφερα στα μέτρα μου το υλικό. Οι ήχοι και οι κινήσεις επαναλαμβάνονται σε αντίθεση με τις διαστάσεις και τα σχήματα που άλλαζαν συνεχώς.
Η μοναξιά με έκανε να πολλαπλασιάσω τα κομμάτια των ξύλων, για να έχω περισσότερη παρέα; Ή προσπαθούσα να δημιουργήσω λόγους, επειδή τους αγαπώ; Μήπως δένομαι περισσότερο με τα εργαλεία που περνάω αρκετό χρόνο μαζί τους και δε θέλω να σκουριάσουν από την αδράνεια και την υγρασία;
Κάποιοι παρακολουθούσαν την performance περισσότερο από 4 συνεχόμενες ώρες. Ίσως επειδή σε μία εποχή που στα δίνει όλα έτοιμα, σε μία εποχή που σε απομακρύνει όλο και περισσότερο από τη φύση (με την τεχνολογία της), τα υλικά, την ηρεμία της, εγώ βρισκόμουν σε μία επίμονη διαδικασία σωματικής και όχι μόνο κούρασης.
Ίσως παρακολουθούσαν την επικοινωνία μου με τα εργαλεία και το υλικό. Ενώ υπήρχε βία, ίσως ο θεατής ηρεμούσε από τον ρυθμικό ήχο της διαδικασίας και από τη μυρωδιά του υλικού, που ήταν έντονη στον χώρο του μουσείου. Αρκετοί ένιωσαν την ανάγκη για επαφή με το υλικό και κάποιοι θέλησαν να πάρουν κάποιο κομμάτι ξύλου.
Ένα υλικό που υπάρχει παντού, έπρεπε να μπει στο μουσείο για να το νιώσουν;


Photographs by Natalia Tsoukala and Panos Kokkinias for NEON and MAI
Πηγές,
NEON website: https://bit.ly/2On5U1a
MAI website: https://bit.ly/3beDXBy
NEON Youtube Channel: https://bit.ly/3bctsib
Source from NEON: https://bit.ly/3bf5BP1 https://bit.ly/2NZsVax https://bit.ly/2PBVOu1
Original video created and post it: https://bit.ly/2NZthOp