Όλα συνδέονται και όλα με γυρνάνε πίσω

2011
Στο κέντρο της αίθουσας υπάρχει μία παλιά ξύλινη κατασκευή του παππού μου, που ανακατασκεύασα και την έβαλα σε λειτουργία για άλλο σκοπό και χρήση από την αρχική της (που αργότερα ανακάλυψα ότι ήταν για να βγάζει το μέλι από τις κερήθρες με τη φυγόκεντρη δύναμη).
Στον πρώτο τοίχο παίζει ένα βίντεο χωρίς ήχο (πέτρες που κυλούν και χάνονται).
Στον δεύτερο τοίχο υπάρχει ένας ξύλινος κύλινδρος του παππού μου που δε γυρίζει και δεξιά του ένας παλιός τσίγκος, όπου προβάλει σε πραγματικό χρόνο το εσωτερικό της κεντρικής κατασκευής.
Στον τρίτο τοίχο είναι τοποθετημένες φωτογραφίες, γράμματα και σχέδια του παππού μου.
Στον τέταρτο τοίχο, αλλοιωμένα υλικά – αντικείμενα και αναλλοίωτες μνήμες από τον χώρο που ζούσε ο παππούς μου.
Όταν ο επισκέπτης γυρίσει τη μανιβέλα από την κατασκευή, τότε ακούγεται ο ήχος από το βίντεο (τα ηχεία του βίντεο είναι κρυμμένα στον πάτο της κατασκευής). Επίσης, ταυτόχρονα ξεκινάει να γυρίζει ο κύλινδρος που είναι στον δεύτερο τοίχο. Ερμηνεύοντας από εμένα, ένας κύλινδρος αναζήτησης που τίποτα δεν μπορούσε να διαταράξει την ιεραρχία των σκέψεων του παππού μου.
Είχα ακούσει ότι ο παππούς μου είχε φτιάξει ένα εκκολαπτήριο, το οποίο δεν είχα δει ποτέ κι έτσι έφτιαξα ένα δικό μου φανταστικό σε διπλανό δωμάτιο.
( Εκκολαπτήριο: 260 Χ 100 Χ 110 εκ. 2010
Υλικό – μέταλλο, πλαστικά μπουκάλια, νερό
Στο ακανόνιστο κουτί μπαίνει φωτιά με ξύλα,
ο καπνός φεύγει από δύο σωλήνες, ο ένας περνάει μέσα από το άλλο κουτί και από τον κύλινδρο στο εσωτερικό του, όπου ζεσταίνεται το νερό. Το νερό συμπληρώνεται, όταν εξατμίζεται από τα μπουκάλια.)
Στο ίδιο δωμάτιο υπάρχει άλλη μία κατασκευή που έχει δημιουργηθεί συνδυάζοντας κομμάτια από κατασκευές του παππού μου και νέα που πρόσθεσα εγώ.
(«Ένα σημείο ταύτισης»
210 Χ 175 Χ 150 εκ. 2010
Υλικό – πλαστικό βαρέλι, μέταλλο, μοτέρ, φωτοκύτταρο
Οι λέξεις ΕΓΩ – ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ, έχουν ένα σημείο ταύτισης με την περιστροφή του νερόμυλου και των γραναζιών. Ταυτίζομαι ή θέλω να ταυτίζομαι συνειδητά ή ασυνείδητα με ένα άλλο άτομο; )
Οι κατασκευές του παππού μου ήθελα να ξαναλειτουργήσουν στο παρόν.
Οι άνθρωποι δεν είναι αθάνατοι, αλλά μένουν αθάνατοι στη μνήμη μας.
Θυμάμαι τον παππού μου.
Θυμάμαι μια κατασκευή που είχε δημιουργήσει και πέταξε.
Θυμάμαι όταν ήθελε να βάλει ρεύμα στο χωριό με τη δύναμη του νερού και την εγκατάσταση του ανεμοπρίονου ώστε να κόβει ξύλα με τη δύναμη του αέρα,
σε μία εποχή που η επιβίωση δεν είχε περιθώριο δημιουργίας.
Απροσάρμοστος με την καθημερινή ζωή και μία ιδιότροπη αυτοσυντήρηση.