Εκκολαπτήριο

260x100x110 εκ.
Μέταλλό, πλαστικά μπουκάλια, νερό

Στο ακανόνιστο κουτί μπαίνει φωτιά με ξύλα, ο καπνός φεύγει από δύο σωλήνες, ο ένας περνάει μέσα από το άλλο κουτί και από τον κύλινδρο στο εσωτερικό του, όπου ζεσταίνεται το νερό. Το νερό συμπληρώνεται, όταν εξατμίζεται από τα μπουκάλια.

"Σηκώθηκα φοβισμένος μ’ ένα χτύπημα στο πρόσωπο
στο πρόσωπο του μαρμάρου
κίτρινα, μπλε, κόκκινα τα αίματα.
Τ’ ανακάτεψα σ’ ένα τρύπιο πλαστικό
που είχε μέσα σταφύλια.
Δεν είναι εποχή για σταφύλια
ούτε για μαλακίες.
Και πήγα να σκουπίσω τα δάκρυα και τα χρώματα
αφού έβγαλα το κοντάρι από τη γη που το είχα κρυμμένο
μαζί με λίγα συναισθήματα,
και το έβαλα στη σκούπα
και το έβαλα στην πληγή μου
να δω πόσο βαθύ ήταν το χτύπημα.
Πόσο βαθύ ήταν το μπλε.
Αυτό το μπλε του εκκολαπτηρίου εγωισμού
και την υγρασία του εκκολαπτηρίου
η υγρασία δε με επηρεάζει.
Ο εγωισμός, το φεγγάρι
και είναι κάποιος που βράζει τσουκνίδες
και τις πίνει όταν γεμίζει το φεγγάρι.
Γέμισαν και τα σκουπίδια στην κουζίνα
από χώματα και κοπριές.
Πιάνω τα χώματα με τα χέρια μου και τα μυρίζω.
Το ίδιο κάνω και με τις τσουκνίδες που έχουν φυτρώσει πλάι στο κρεβάτι.
Δεν είναι δικό μου το κρεβάτι.
Μόνο ο πίνακας με το κρεβάτι.
Ο ηλεκτρονικός πίνακας του φαρμακείου λέει 35 βαθμούς.
Ο βαθμός δυσκολίας καταργείται.
Δύσκολα θα καταλάβουν γιατί."